امام علی علیه‌السلام آن یگانه دوران در کلامی کوتاه و جذاب ای مسئله را بیان می‌دارند: لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِه‏ (1): زبان عاقل در پشت قلب اوست و قلب احمق در پشت زبانش قرار دارد.

شرح:

سید رضی (ره) مؤلف نهج‌البلاغه بعد از نقل این حدیث گفته است:

این از مطالب شگفت‌انگیز و پرارزش است و منظور این است كه عاقل زبانش را رها نمى‏سازد در سخن گفتن مگر بعد از مشورت و فكر و سنجش؛ ولى احمق حرف‌ها و سخنانى كه از زبانش می‌پرد قبل از مراجعه به فکر و دقت و اندیشه است؛ بنابراین گویا زبان عاقل تابع و پشت قلب او است و قلب احمق تابع زبانش است.

پی‌نوشت:

1) نهج‌البلاغه، حکمت 39