قال رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم: لو صليتم حتى تكونوا كالاوتار و صمتم حتى تكونوا كالحنايا لم يقبل الله منكم الا بورع (1): اگر آن قدر نماز بخوانيد تا همچون زه كمان شويد و آن قدر روزه بگيريد تا همچون كمان خم شويد، خدا از شما قبول نمی‌کند، مگر اين كه انسان با ورع باشيد.
صرف نماز خواندن یا روزه گرفتن اهمیت چندانی ندارد، با توجه به چنین احادیثی نباید دل‌خوش به نماز و روزه هامان باشیم. بلکه نماز و روزه شرایطی دارد که اگر این شرایط باشد نماز و روزه نزد خداوند متعال قبول می‌شوند؛ ولی اگر به این شرایط دقت نداشته باشیم، نماز و روزه‌هایی که می‌گیریم بنابر این حدیث پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) ارزش و اهمیتی ندارند؛ یکی از شرایط قبولی نماز و روزه، ورع و تقواست؛ یعنی ترک و دوری از گناه، یعنی همان طور که نماز می‌خوانیم یا روزه می‌گیریم باید از گناه و معصیت نیز اجتناب کنیم؛ اینطور نباشد که در کنار نماز خواندن یا روزه گرفتن مرتکب گناه و معصیت هم باشیم.

در روایتی نقل شده است: هنگامی که حضرت علی (علیه‌السلام) از جنگ صفین بر می‌گشتند، به قبرستانی در پشت دروازه کوفه رسیدند. چون کاملاً به قبرها نزدیک شدند رو به آن‌ها کرده فرمودند: ای ساکنان خانه‌های وحشت و مکان‌های خالی و قبرهای تاریک و ای خاک‌نشینان، ای غریبان، ای تنهایان، ای وحشت زدگان، شما در این راه بر ما پیشی گرفتید و ما نیز به‌زودی به شما می‌پیوندیم. اگر از اخبار دنیا بپرسید به شما می‌گوییم: در خانه‌هایتان دیگران ساکن شدند، همسرانتان به ازدواج دیگران درآمدند و اموالتان تقسیم شد حال شما بگویید در آنجا چه خبرهاست. سپس حضرت رو به اصحاب کردند و فرمودند: اگر به آن‌ها اجازه سخن گفتن بدهند می‌گویند: انّ خیرالزّاد التّقوی؛ بهترین زاد و توشه در سفر آخرت تقوا و پارسایی است.

پی‌نوشت:
1) بحارالانوار، جلد 84، صفحه 258