ازجمله مسائلی که ما به آن معتقد هستیم، احباط و تکفیر هستند. احباط به معنای از بین رفتن ثواب عمل و تکفیر به معنای از بین رفتن گناه است. همان‌طور که بعضی از اعمال باعث از بین رفتن حسنات می‌شوند، بعضی دیگر از اعمال باعث از بین رفتن سیئات و گناهان می‌شوند. یکی از عواملی که باعث از بین رفتن سیئات می‌شود، اجتناب از گناهان کبیره است. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «إِن تجَتَنِبُواْ کَبَائرَ مَا تُنهْوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنکُمْ سَیِّاتِکُم؛ اگر از گناهان کبیره‏ اى که از آن‌ها نهى شده‌اید اجتناب کنید، ما از بدی‌های شما صرف‌نظر می‌کنیم.»(1)

همچنان که مفسرین فرموده‌اند، از آیه، دو مطلب استفاده می‌شود:
اول: اینکه گناهان دو نوع‌اند: صغیره و کبیره.
دوم: اینکه گناهانى که طبق آیه شریفه خدا از آن مى ‏گذرد، گناهان صغیره است‏. چون با فرض اجتناب از گناهان کبیره دیگر گناهى جز صغیره باقى نمى ‏ماند.

نکته مهم:
وعده بخشش گناهان صغیره، مستلزم تشویق شدن به ارتکاب گناهان صغیره نیست. به خاطر اینکه در این آیه شریفه، شرط بخشش گناهان صغیره، اجتناب از گناهان کبیره دانسته شده است. درحالی‌که ارتکاب گناه صغیره با بی‌اعتنایی و سبک شمردن آن، هرقدر هم که آن گناه صغیره باشد، خود یکى از مصادیق گناهان کبیره است و شامل این آیه نخواهد شد.(2) همچنان که از امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) روایت‌شده که فرمودند: «أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَخَفَّ بِهَا صَاحِبُه؛ سخت‏ ترین گناهان گناهى است که گناهکار آن را سبک شمارد.»(3)

پی‌نوشت:
1) سوره نساء، آیه 31
2) استفاده‌شده از تفسیر المیزان، ذیل آیه شریفه
3) نهج البلاغة (نسخه صبحی صالح)؛ کلمه قصار شماره  477؛ ص559.