بعضی نعمت‌ها مثل سلامتی به گونه‌ای هستند که تا وقتی انسان از آن‌ها برخوردار است، شاید خیلی متوجه ارزش وصف نشدنی و بی‌حساب آن‌ها نشود؛ ولی وقتی یک ویروس و بیماری وارد زندگی فردی و اجتماعی ما می‌شود بیشتر متوجه این نعمت باارزش می‌شویم؛ همچنان که در ضرب‌المثل معروف آمده است: «قدر عافیت آن داند که به مصیبتی گرفتار آید.

درست است که این ویروس منحوس گرفتاری‌های زیادی از جهت کسب‌وکار درست کرده و آرامش روحی خیلی‌ها را دستخوش ناملایماتی کرده است و سلامتی ما را به مخاطره انداخته؛ ولی انسان‌های مؤمن واقعی سعی می‌کنند همین تهدیدها را تبدیل به فرصت کنند؛ آن‌هایی که در کار داروسازی تخصص دارند کمر همت می‌بندند که داروی آن را تولید کنند. کسانی که به فکر کارهای خیر هستند، به عمق خطر می‌روند و مشغول پرستاری از این بیماران می‌شوند؛ برخی هم به فکر پشتیبانی مالی و تدارکاتی از بیماران هستند.

به‌ هر حال این فرصت خوبی است که یکبار برای همیشه با خودمان تصمیم بگیریم که بهداشت فردی و اجتماعی خودمان را بهتر مراعات کنیم و چه کرونا باشد و چه نباشد، باید بدانیم که «النظافة من الایمان»(1) است؛ یعنی رعایت نظامت از نشانه‌های ایمان آدم است و می‌تواند عیاری باشد برای سنجش میزان ایمان و اعتقاد ما به دین اسلام ناب که طهارت و پاکی جزئی از آن است.

خلاصه اینکه رعایت مسائل ساده می‌تواند ما را در برابر سایر بیماری‌های مُسری هم بیمه کند و تجربه‌ای می‌تواند باشد برای اینکه در حوادث سخت‌تری که ممکن است در آینده برای ما رخ بدهد آماده‌تر باشیم؛ همچنین یکی از حقوق انسان‌ها نسبت به یکدیگر می‌تواند همین باشد که مراقب سلامتی خود و دیگران باشیم.

پی‌نوشت‌:
1) محدث نوری، مستدرك ‏الوسائل، موسسه آل البیت قم، 1408 ق، 16، جلد 16، صفحه 316؛ علامه مجلسی، بحارالأنوار، باب 89 نوادر، موسسه الوفاء، بیروت، 1404 ق، جلد 59، صفحه 291؛ ابو العباس مستغفری‏، طب النبی، ناشر انتشارات رضی،‏قم،‏ 1362 ش‏، نوبت اول‏، صفحه 21