می‌گرید؛ غم بر قلبش چیره شده است.

گام برمی‌دارد؛ دهان به ذکر می‌گشاید.

تمام مدت به یاد تشنگی و گرسنگی امامش است.

جز به مقدار نیاز لب به غذا نمی‌زند.

ژولیده شده و در غمی عمیق فرورفته است.

جز به مصیبت‌های امام به چیز دیگری نمی‌اندیشد.

آب نمی‌نوشد.

مگر می‌تواند سیراب و با شکمی مملو از غذاهای گوناگون درراه‌ی قدم بگذارد که امامش همان‌جا گرسنه و تشنه به شهادت رسید.

ذکر می‌گوید؛ می‌گرید؛ گام برمی‌دارد.

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ زِيَارَةَ الْحُسَيْنِ عليه السلام فَزُرْهُ وَ أَنْتَ كَئِيبٌ حَزِينٌ مَكْرُوبٌ شَعِثاً مُغْبَرّاً جَائِعاً عَطْشَاناً فَإِنَّ الْحُسَيْنَ قُتِلَ حَزِيناً مَكْرُوباً شَعِثاً مُغْبَرّاً جَائِعاً عَطْشَان (1): وقتی خواستی به زیارت حسین عليه السلام بروی، غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه ‏و تشنه او را زیارت کن که همانا حسین عليه السلام غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه به شهادت رسید.

پی‌نوشت:

1) کامل الزیارات، صفحه 131