کبوتر طواف کرد.

چرخید و چرخید؛ در بلندترین نقطه گنبد نشست؛ به پایین خیره شد.

پروانه‌های عاشق دور شمع وجود امام می‌چرخیدند؛ سر از پا نمی‌شناختند؛ محو وجود امام بودند.

گاهی لحظه‌ای غفلت و ازدحام از اهل‌بیتشان دورشان می‌کرد.

همدیگر را گم می‌کردند.

آواره می‌شدند.

می‌گریستند؛ اما نه برای خودشان،

برای اهل‌بیت امام حسین علیه‌السلام

برای آوارگی زینب سلام‌الله علیها

برای گم‌شدن و دور افتادن ایتام اباعبدالله از غافله اسرا.

سیل اشک از چشمانشان روان بود.

کبوتر گریست؛ رنگ طلایی گنبد زیر نور ماه درخشید.