پروانههای عاشق
نوشتهشده توسط صدفکبوتر طواف کرد.
چرخید و چرخید؛ در بلندترین نقطه گنبد نشست؛ به پایین خیره شد.
پروانههای عاشق دور شمع وجود امام میچرخیدند؛ سر از پا نمیشناختند؛ محو وجود امام بودند.
گاهی لحظهای غفلت و ازدحام از اهلبیتشان دورشان میکرد.
همدیگر را گم میکردند.
آواره میشدند.
میگریستند؛ اما نه برای خودشان،
برای اهلبیت امام حسین علیهالسلام
برای آوارگی زینب سلامالله علیها
برای گمشدن و دور افتادن ایتام اباعبدالله از غافله اسرا.
سیل اشک از چشمانشان روان بود.
کبوتر گریست؛ رنگ طلایی گنبد زیر نور ماه درخشید.
منتشر شده در
محرم