طعم شیرین یک میوه تر و تازه را فقط وقتی حس می کنیم که دل آن را می شکافیم و به کام ما می رسد. اگر شیرینی ها همان طور نهان بمانند و به کام ما ننشینند یا اگر عمری از آن ها فقط رنگ و روی ظاهری ببینیم و طعمی از دل آن ها را حس نکنیم، برای ما با چوبی خوش رنگ و بی مزه هیچ تفاوتی نخواهند داشت. میوه ها باید آنچه در درون دارند بیرون بریزند تا شیرینی آن ها برای ما خواستنی و قدر و منزلتشان پیش ما دانستنی گردد.

آنچه در دل ما از خوبی های همسرانمان می گذرد نیز مانند همین طعم های خوش و شیرین میوه هاست. گاه و بیگاه باید پوسته دل را بشکافیم و آنچه درون آن است بیرون بریزیم. خوبی های همسرمان را که به آن ها اشراف داریم به روی او بکشیم تا از شیرینی کلام ما بر کام او طعمی دل نشین بنشیند و پیوند زناشویی ما محکم تر شود.

حضرت علی -علیه‌السلام- خوبی های فاطمه -سلام‌الله‌علیها- را حتی در آخرین لحظات عمر آن حضرت نیز بیان می کرد و خطاب به همسر خود می فرمود:

«شما هرگز خلافی نداشته اید، میزان پارسایی و نیکی و خداباوری و پرهیزکاری شما خیلی برتر از آن است که با من مخالفت نمایید. به راستی که ارتحال و جدایی شما برایم بسیار دردناک و دشوار است»

(مجلسی، بحارالانوار، ج 43، ص 191)