بقره، آيه 256 «لا إِكْراهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيّ» ترجمه: در (پذیرش) دین، اكراهى نیست، همانا راه رشد از گمراهى روشن شده است.
نکات: ایمان قلبى با #اجبار حاصل نمىشود، بلكه با #برهان، اخلاق و موعظه مىتوان در دلها نفوذ كرد، ولى این به آن معنا نیست كه هر كس در عمل بتواند هر منكرى را انجام دهد و بگوید من #آزادم و كسى حقّ ندارد مرا از راهى كه انتخاب كرده ام بازدارد قوانین جزایى اسلام همچون تعزیرات، حدود، دیات و قصاص و واجباتى همچون نهى از منكر و جهاد، نشانه آن است كه حتّى اگر كسى قلباً اعتقادى ندارد، ولى حقّ ندارد براى جامعه یك فرد موذى باشد. اسلامى كه به كفّار مىگوید: «هاتوا برهانكم ان كنتم صادقین» اگر در ادّعاى خود صادقید، برهان و دلیل ارائه كنید چگونه ممكن است مردم را در پذیرش اسلام، اجبار نماید؟ جهاد در اسلام یا براى مبارزه با طاغوت ها و شكستن نظام هاى جبّارى است كه اجازه تفكّر را به ملّتها نمى دهند و یا براى محو شرك و خرافه پرستى است كه در حقیقت یك بیمارى است و سكوت در برابر آن، ظلم به انسانیّت است.
پیام ها: دینى كه برهان و منطق دارد، نیازى به اكراه و اجبار ندارد. «لااكراه فى الدین» تأثیر زور در اعمال و حركات است، نه در افكار و عقاید. «لااكراه فى الدین» راه حقّ از باطل جدا شده، تا حجّت بر مردم تمام باشد. روشن شدن راه حقّ، با عقل، وحى ومعجزات است. «قد تبیّن الرشد من الغى» اسلام دین رشد است.
تفسیر نور، جلد اول،ص407-408
