مرســـــــلون

اهمیت خیرخواهی در آموزه‌های دینی
اسلام انسان را مسئول می‌داند و تعهد اجتماعی یکی از ابعاد این مسئولیت است. به بیان دیگر شریعت اسلام رهبانیت و عزلت را نفی و حضور در جمع را نه تنها منافی با عرفان و سیر و سلوک نمی‌داند، بلکه از لوازم کمال انسان معرفی می‌کند. به تعبیر دیگر فقط نماز نیست که معراج مومن است، ازمتون دینی استفاده می‌شود که خیرخواهی برای بندگان خدا، انسان را محبوب خداوند قرار می‌دهد، این محبوبیت خود نردبانی است از جنس نور که تا قله‌های عرفان کشیده شده است.
خیرخواهی نیاز امروز دنیا و جامعه ماست. درجامعه خیرخواه، منکرات و ناملایمات جایگاهی ندارند. چرا که اولا آحاد جامعه خیرمی‌خواهند، پس شر نمی¬خواهند که باشد، ثانیا خیرخواهان با شر ومنکر مقابله می‌کنند که خود خیرخواهی دیگر است. فریضه امربه معروف و نهی از منکر شأنیتی این¬چنین دارد.
اميرمؤمنان ×، اجتماعى را که دارای «نصيحتگر» و «نصيحت‌پذير» نباشد، فاقد خير و نيكى می‌داند: «در قومی که خیرخواه نباشند و خیرخواهان را دوست نداشته باشند؛ خیری نیست»(عيون¬الحكم، ص 535.).
بنابراین خیرخواهی در رديف اصول اخلاق اجتماعى اسلام بلکه بالاتر ازآن بنابر فرمایش پیامبر¬اکرم ’کل دين خيرخواهى است. خیرخواهی براى خدا، پيامبرش، کتابش، پیشوایان دین، مومنین و همه مسلمانان(روضة¬الواعظين، ج‏2، ص424).
چه بسا از این لحاظ باشد که به فرموده رسول خدا ’، مسلمانی غیر از خدمت به برادران مسلمان و اهتمام در رفع مشکلات آنان نیست(الکافی، ج2، ص163).
از نظراهل لغت «همت» از ریشه «همّ» به معنای غم واندوهى است كه انسان را ذوب و ضعيف مي¬كند (اندوه شديد) و نيز«هَمّ»‏ يعنى قصد و همت كه در نفس و روح كسى بوجود مي¬آيد(مفردات ص845).
دعا در غیاب دیگران؛ بارزترین علامت توجه به دیگران است که در جان او ایجاد شده و او را به دعا واداشته است. بنابراین همین دعاکردن و اهتمام به رفع ودفع گرفتاریهای دیگران از وظائف هر مسلمانی نسبت به بندگان خداوند است.این سخنان مرحوم اکبر ترکان از مشاوران روحانی بود که پس از انقلاب اسلامی همواره میزی از میزهای مدیریتی را در اختیار داشت.
نعمت‌زاده از وزرای سابق صنعت دولت روحانی معتقد بود: همانطور که در بخش ورزشی مربی خارجی به کشور می‌آوریم در اقتصاد نیز نیازمند آوردن مدیران اقتصادی خارجی هستیم.
این منطق به‌طور کلی بر مدیریت کلان کشور حاکم بوده و چه خسارت‌هایی که به بار نیاورده است.
حال سؤال این است آیا این طیف شایستگی قرار گرفتن درجایگاه حساس و سرنوشت‌ساز ریاست‌ جمهوری دارند؟
در برخی از اظهارنظرهای کاندیداهای وابسته به جریان مزبور، از تاکتیک‌های نخ‌نمای انتخاباتی مانند بغض کردن برای فقرا(که خود سهم زیادی در فقیر شدن آنان دارند)، وعده افق‌های روشن، حمله به پادگان و دادگاه و غیره استفاده می‌شود که معلوم نیست اینان در این سال‌های نفس‌گیر به‌ویژه در بعد معیشت این مردم نجیب، کدامین گره را از معضلات کشور باز نموده‌اند و الان با چه رویی می‌خواهند با مردم ایران مواجه شوند؟