بسم الله الرحمن الرحیم
طمع، حالتى است كه انسان را به ورطه محرمات میكشد و از رحمت واسعه حق محروم میكند و ملكوت وجود آدمى را به ظلمت و تاريكى آلوده مىنمايد و از انسان منبع شرّ و خطر میسازد و شقاوت دنيا و آخرت را براى بشر به ارمغان مىآورد، قرآن مجيد در آيه سى و دوم سوره مباركه احزاب طمع را ثمره مرض قلب مىداند قلبى كه از نور معرفت و ايمان به خدا و انبيا و اوليا محروم است، خواهى نخواهى گرفتار حالات ابليسى گوناگون از جمله حالات خطرناك طمع است، قرآن مجيد در سوره مباركه مدثّر میفرمايد: اينگونه افراد هرچه از نعمتهاى مادّى برخوردار شوند باز سير نشده و طمع در اضافه شدنش دارند كه البته اين طمع باعث میشود، آدمى از حدود و مرزها و مقررات الهى تجاوز كرده و دست تعدى به حقوق حقّه مردم دراز كند! طمعكار حد و مرزى براى خود نمىشناسد و قانونى را محترم نمیداند و به هر كارى كه شهوت او اقتضا كند دست میزند [وَ جَعَلْتُ لَهُ مالًا مَمْدُوداً* وَ بَنِينَ شُهُوداً* وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيداً ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ* كَلَّا إِنَّهُ كانَ لِآياتِنا عَنِيداً] و برايش ثروت گسترده و فراوان قرار دادم، و فرزندانى كه نزدش حاضرند و نعمت ها [ى مادى و وسايل زندگى] را به طور كامل براى او فراهم آوردم باز هم طمع دارد كه بيفزايم.* اين چنين نيست؛ زيرا او همواره به آيات ما دشمنى میورزد.
