فرستاده هاى رسول خدا صلوات الله علیه به مناطق مختلف و نزد سلاطین، ضمن آنكه به معارف اسلامى آگاهى و تسلط داشتند، مردان اندیشه، ادب و سخن بودند و به آداب و رسوم اجتماعى و دینى مردم آن روزگار آشنائى داشتند. سر و وضع ظاهرى آنان نیز حكایت از رعایت نكات دیپلماسى، در عین قاطعیت و صراحت لهجه در برخورد با قدرتهاى روز مى كرد.[1] رسول خدا در یك روز، شش نفر از ورزیده ترین افراد را طّى نامه هائى كه رسالت جهانى آن حضرت در آنها منعكس بود به ایران، روم، حبشه، مصر، یمامه، بحرین، اردن و حیره اعزام كرد.[2] رسول خدا نامه ها را با مهر خویش (محمد رسول اللَّه)، كه بر نگین انگشتر آن حضرت حك شده بود، مهر مى زد و بسته نامه را با موم مخصوص (لاك) مى چسبانید.[3] [1]. با نگاهى به زندگى« دِخیَه كَلْبى» و عَمْرِ وبْنِ امَیَّه و دیگر سفرا این مطلب روشن مىشود [2]
. طبقات ابن سعد، ج 1، ص 258 و سیره حلبى، ج 3، ص 240 [3]. طبقات ابن سعد، ج 3، ص 241، و ج 1، ص 258
