پيامدهاى شهوت پرستى در كلام اميرمؤمنان على(عليه السلام)
1 ـ امام علی (ع) مى فرمايند: «عَبْدُ الشَّهْوَةِ اسيرٌ لاَ يَنْفَكُّ اَسْرُهُ; برده شهوت چنان اسير است كه هرگز روى آزادى را نخواهد ديد».(1)
2 ـ آن حضرت(عليه السلام)در اين كه سرانجام «شهوت پرستى»، رسوايى است، مى فرمايند:«حَلاوَةُ الشَّهْوَةِ يُنَغِّصُهَا عارُ الْفَضيحَةِ; شيرينى شهوت را ننگ رسوايى از ميان مى برد».(2)
3 ـ در تعبير ديگرى، شهوت پرستى را كليد انواع شرها مى دانند:«سَبَبُ الشَّرِّ غَلَبَةُ الشَّهْوَةِ(3) سبب شرّ، غلبه شهوت است».با توجه به اين كه «الشرّ» با الف و لام جنس و به صورت مطلق ذكر شده است، معناى عموم را مى رساند كه اين امر بيانگر آن است كه «شهوت پرستى»، سرچشمه تمام شرها و بدبختى هاست.
4 ـ در جاى ديگر ضمن اشاره به اين نكته كه غلبه هوا و هوس، سبب بسته شدن راه هاى سعادت بشرى شده و او را در گمراهى نگاه مى دارد، مى فرمايند:«كَيْفَ يَسْتَطيعُ الهُدى مَنْ يَغلِبُهَا الهَوى; چگونه مى تواند انسان به هدايت برسد، در حالى كه هواى نفس بر او غالب گرديده است».(4)
منابع 1- غررالحكم، حديث 6300. 2- غررالحكم، حديث 4885. 3- شرح غررالحكم، حديث 5533. 4- همان مدرك، حديث 7001، صفحه 566 غررالحكم.
